Herexamen. Onderzoeksvraag 3.

3) Hoe stellen de christenen het in het buitenland, durven ze zich daar wel outen?

Terwijl ik op het internet aan het surfen was, vond ik dit filmpje op youtube.


Ik vond dit zeer passend bij mijn onderzoeksvraag 3. Durven christenen zich in het buitenland outen?

Wel, in China mag het niet. Er is eens staatsgodsdienst en dat is het Boeddhisme. Andere godsdiensten worden daar verboden.
Vandaar ontstaan er "Underground Church" in China. Waar Christenen naartoe kunnen gaan en hun gekozen godsdienst kunnen outen.
Wanneer er iemand "betrapt" wordt op het geloven in iets anders dan Boeddha, krijgt die lijfstraffen of een gevangenis straf.
En de staat vernietigd dan de kerken.


Ik wist wel dat China een zeer streng land was. Maar ik had nog nooit stil gestaan bij de mensen die daar een andere godsdienst hebben.
Voor mij was het wat logisch dat al de Chinezen Boeddhisten waren. Maar blijkbaar niet.
Het moet wel afschuwelijk zijn om in iets te geloven en dat niet te kunnen zeggen.

In sommige streken van Turkije worden christenen als vreemdelingen beschouwd. En dit ondanks dat deze groepen daar al meer dan duizend jaar leven. Het gaat daar zelfs zo ver dat ze minder rechten hebben dan de andere moslim burgers. En dat is eigenlijk onacceptabel.

Daaruit snap ik heel goed dat mensen zich niet als christene durven uiten. Waarom zou je dat doen om vervolgens minder rechten hebben dan de andere burgers.

Hier ziet u de kaart van de waar welke godsdienst beleefd wordt. 

Je merkt dat het christendom de over de meeste landen heerst. Maar toch mag men niet overal christenen zijn.

Algemeen besluit: Over heel de wereld denken en aarzelen mensen om zich als christenen te uiten. En dit allemaal om verschillende reden. Wij hier in België is het eigenlijk vooral om de kijk van de andere. Wij zijn eigenlijk vrij egoïstisch, we denken aan onszelf.
Want als je ziet in andere landen is het uiten van zijn godsdienst een kwestie van leven of dood. Je kan zelfs vermoord worden omwillen van een godsdienst.

Persoonlijk vind ik dat je mag kiezen in wat je geloofd, en ook in welke graad je dat doet. Wil je een vroom pratikerende christenen of eerder een atheïst zijn die enkel kerstmis viert zijn.
En dit moet allemaal kunnen (natuurlijk zonder dat je de andere niet hindert) zonder dat je je leven ervoor moet riskeren of je door de andere uitgelachen wordt.

Herexamen. Onderzoeksvraag 2.

2. Waarom is het voor de jongeren vooral moeilijk?

«Ik ben gelovig, maar ik geloof niet dat Jezus wonderen verricht. Eerst bewijzen, dan geloven.»

Zo begint het artikel dat ik gevonden heb op de website van klasse.
Het artikel ging over: Hoe gelovig zijn Vlaamse jongeren.

Iets meer dan de helft omschrijft zichzelf als gelovig, katholiek of christelijk, vier op tien jongeren als ongelovig of vrijzinnig en 6 procent heeft een ander geloof.
Meisjes (55%) noemen zichzelf iets meer gelovig, katholiek of christelijk dan jongens (49%).
Maar met ouder worden snoeien jongeren hun geloof drastisch in.
Van de 12-jarigen noemt 71 procent zich nog gelovig, van de 18-jarigen nog 44 procent. Niettemin is bijna één op zeven absoluut zeker dat er een god of bovennatuurlijke werkelijkheid bestaat, 17 procent gelooft daar niet in, 59 procent heeft lichte tot grote twijfels en één op tien kan daarover geen uitspraak doen.
Ook het geloof in een god neemt af met ouder worden.

Hoewel meer dan de helft van de jongeren zichzelf als gelovig omschrijft, gaat slechts 18 procent minstens één keer in de maand naar de kerk (11% gaat wekelijks). Meer dan acht op tien jongeren gaan dus zelden of nooit. De jongeren verschillen daarin niet van hun ouders. Opnieuw speelt de leeftijd mee. Eén op drie 12-jarigen gaat nog minstens één keer in de maand naar de mis, terwijl dit voor 18-jarigen slechts 8 procent is. Bidden doen jongeren wel meer. 36 procent doet dat soms of regelmatig. Meisjes bidden meer dan jongens. En opnieuw is er een sterk leeftijdseffect: 54 procent van de 12-jarigen stelt nog soms of regelmatig te bidden, terwijl dit bij 18-jarigen gezakt is tot 24 procent.

Laten al deze cijfers vermoeden dat religiositeit bij de jeugd op een laag pitje brandt, toch volgt 81 procent van de jongeren nog godsdienstles op school. 14 procent volgt zedenleer en 5 procent zegt dat ze geen van beiden volgen.


Besluit: Jongere kinderen geloven meer dan ouderen. Hoe ouder je wordt hoe minder je “wilt” geloven.
Maar als je op het internet kijkt zijn er veel sites voor gelovige jongeren. Facebook groepen zoals: http://www.facebook.com/jong.en.geloven#!/jong.en.geloven?v=info of http://www.waaromgeloven.nl/

Waarom jongeren hun geloof minder outen heeft te maken met de coolheid factor. Godsdienst is iets waar jongeren tegenwoordig niet echt over praten. Christendom/ Godsdienst is niet een taboe onderwerp, maar enkel een on-interessant onderwerp voor jongeren.
Bij de Islam is dat anders, kinderen, jongeren worden in deze cultuur opgevoed volgens de godsdienst, en hebben ook veel meer tradities.
Zou de ouders de Christenen ouders hun kinderen ook in die gedachte opvoeden zouden de jongeren er opener en fierder over zijn.

En ook het feit: wat is geloven? Veel jongeren weten niet in wat ze “moeten” geloven.

Ook ben ik wat meer nagedacht na het rondneuzen op Youtube.

Jongeren geloven ook verschillend dan volwassenen. Ik vond dit filmpje op Youtube. Daarin legt Expert Youth Educator Dr. Rodger Nishioka uit dat wanneer jongeren geloven ze doelgericht geloven en vooral met veel clichés.
Het geloven in hemel en hel. En ook geloven ze telkens wanneer ze iets nodig hebben.
Doordat ze zich zo sporadisch naar God richten neemt de godsdienst geen groot deel van hun leven in beslag waardoor ze er dan niet met hun vrienden over praten.

Situatie: De grootmoeder van een tiener is zwaar ziek. ’s Avonds wanneer die tiener een diepje heeft vraagt hij aan God een wonder: kan je mijn oma weer beter maken.
’s anderendaags ziet hij zijn vrienden hij gaat aan hem vertellen dat zijn oma niet goed is maar waarom vertellen: hé ik heb gistere aan God gevraagd mijn oma weer beter te maken?.”
Zoiets zal nooit in het hoofd van een tiener komen. God is voor hem een persoon waarbij hij alles kwijt kan, steun kan zoeken. Het is iets persoonlijk.


Bronnen: http://www.klasse.be/leraren/archief.php?id=7157

Herexamen.Onderzoeksvraag1.

1) Waarom is het moeilijk om zich als christenen te outen?


Deze onderzoeksvraag kan ik niet oplossen door in boeken te lezen, ik ben daardoor de reacties van mensen gaan lezen op het artikel en op de gelijk aardige artikels die ik gekozen heb.
Achteraf kan u ook mijn besluit lezen.


In deze tijden is het ook echt wel iets waarvoor men zich zou moeten schamen. Toegeven dat men gelovig is, is toegeven dat men naïef is en bereid is om ongefundeerde dingen te geloven. Zoiets iets gevaarlijk voor de maatschappij en kan alleen maar slechte gevolgen hebben.
K K
08 februari '10 om 10:53


Ik geloof, ben een Christen maar geen echte Katholiek. Je kan me regelmatig terugvinden in mijn parochiekerk, werk voor en achter de schermen in de parochie. Het enige waar ik moeite mee heb zijn de regels die Rome oplegt. Daar kan ik niet echt mee leven. Maar mijn geloof is heel belangrijk voor mij en durf daar ook voor uitkomen. Het geeft me rust.
H S
07 februarie ’10 om 13:36


De Katholieke gezagsdragers, bisschoppen, paters, pastoors... zijn daar de oorzaak van. Die durven zichzelf niet meer outen: de pijen, togen, Romeinse boorden, processies, bedevaarten e.d. zijn afgeschaft. Liefst komen de geestelijken zo anoniem mogelijk op straat. Zelfs het kruisbeeld wordt zodanig artistiek (haha) vervormd dat het er meer als een banaanschil gaat uitzien. De Katholieken reageren ook niet als hun geloof, het kruisbeeld of Christus belachelijk worden gemaakt. En dat allemaal onder het moto van verdraagzaamheid? Of omdat ze er zelf niet erg meer in geloven?
C 06 februari '10 om 20:58


Besluit: De Vlaamse katholieken ervaren een weerstand om zich als gelovigen te outen doordat er tegenwoordig heel veel negatieve commentaar tegen over het Christendom is.
Door Paus Benedictus XVI en zijn zeer conservatieve regels die opgelegd worden. Maar ook hier in België, door monseigneur Léonard.

Zelf heb ik het nooit moeilijk gehad om mij als christenen te outen. Ook door al de schandalen waardoor de kerk vandaag de dag getroffen wordt schaam ik mij niet om te zeggen: “ik geloof”

Maar als ik ronddom mij; in mijn gezin, familie, vrienden vraag als zij geloven krijg ik vaak het antwoord: “Kijk eens rondom jou, alles dat nu vandaag de dag in de wereld gebeurt duizenden doden door een oorlog, overstromingen die gebeuren, gewelddadige schietpartijen,… denk je echt dat er een god bestaat?”
Of “Ik wil in iets geloven, ik weet dat er iets machtigs is, maar ik weet niet wat. Daardoor beschouw ik mij niet als gelovige of als Christenen.”